Hiç bir anne-baba kendisine katı yürekli denmesini istemez. Ne var ki, zaman zaman elde olmayan nedenler yüzünden de çocuklarımıza böyle davrandığımız çok katı, çok sert çıkışlar yaptığımız da bir gerçektir.
Çocuklarımızın beğenmediğimiz davranışları karşısında sert çıkışlar yaparız, bağırıp çağırırız, “Artık sen bizim çocuğumuz değilsin, sevmiyoruz seni... “ gibi bir bakıma blöf niteliğinde çıkışlardır bunlar. Oysa bir çocuk için cezaların en büyüğü onun gözünde çok büyük anlam ve değer taşıyan annesinin ya da babasının sevgisini kaybetmektir. Bu gibi davranışlara sık sık başvuran anne ve babaların çocuklarında büyük bir güvensizlik duygusu, çekingenlik ve korku hali görülür. Yalnız kendine değil, anne ve babasına karşı olan güveni de azalır çocuğun.
Kötü, beğenilmeyen davranışları karşısında çocuğa gelişi güzel söylenmiş olan “Artık seni sevmiyorum "gibi sözleri çocuk ciddiye alır. Çocuk için çok yakıcı ve derin izler bırakan etkileri olur bu gibi sözlerin. Oysa herkes bilir ki; sevilmeyen, beğenilmeyen çocuğun kendisi değil davranışlarıdır. Lakin çocuk bunu anlayamaz, kavrayamaz aradaki farkı.
Gelişi güzel söylenmiş sözler ya da bu konudaki hatalı davranışlar çocukta “ Artık annem babam beni sevmiyorlar" gibi yersiz bir takım duygu ve düşüncelerin gelişmesine de yol açabilir. Yalnızca olumsuz davranışları üzerinde durulduğunu, azarlandığını, sevilmediğini, iyi ve olumlu davranışlarına ise hiç ilgi gösterilmediğini gören çocuklarda yanlış bir takım kanılar doğabilir. Bu gibi çocuklar büyüklerine karşı küskünlük duyarlar, içlerine dönerler, kendilerine karşı güvenleri azalır, suç işleyenlerin, ruh sağlığı ciddi şekilde bozulmuş kimselerin, uyumsuz davranışlar gösterenlerin çoğunluğunu özellikle anne-baba sevgisinden yoksun olarak yetişmiş insanlar teşkil etmektedir.
Anne-babanın dışarıda çalışması sonucunda ilgisiz ve sahipsiz kalan çocukların, akrabadan sevilmeyen birine benzeyen çocukların, engelli çocukların hatta çirkin çocukların sevgisizlikle karşı karşıya kalabildiği de unutulmamalı.
Annenin özellikle çok küçük yaşta çocuğuna göstereceği yakınlık ve sevginin derecesi çok önemlidir. Eğer bu sevgi şefkat ve ilgi duygusal yönden doyurucu nitelikte ise çocuğun da diğer insanlara karşı aynı tepkide bulunmaz bir gerçektir. Eğer çocuk annesinden bu duyguları yeteri kadar alamamışsa, bir insan için çok önemli olan bu temel ihtiyaçları gereği kadar doyurulmamış ise çocuğun ileride insanları sevmeyen, onlardan uzak duran soğuk bir kimse haline gelmesi kaçınılmazdır. Yani bu konuda ne ekiliyorsa o biçiliyor demektir.
Sevginin kişi yaşamındaki yeri ve önemini açıklarken “Saygı” kavramının da bu duygunun içinde olduğunu kabul ediyoruz. Öteden beri süre gelen yanlış bir anlayışa göre saygı yalnızca yaş ve makam yönünden bizden daha üst durumda olanlara karşı gösterilmesi gereken bir duygu hali, bir davranış biçimidir. Oysa saygı; küçük, büyük farkı gözetilmeksizin karşımızdakine ve kim olursa olsun, onun her şeyden önce en az bizim gibi ve bizim kadar bir insan olduğunu kabul ederek herkese vermemiz gereken bir değerin ifadesidir.
Evet, çocuklarımızı adam yerine koymak, onlara gerçekten iyi davranmak, onların görüş ve düşüncelerine önem ve değer vermek... İşte bütün bu davranışların toplamı çocuklarımıza duyduğumuz saygının ölçüsünü ortaya koyar. Bu anlayışa göre, bu ortam içinde yetiştirilen çocuklar da aynı davranışları başkalarına gösteren kimseler haline gelirler.
Çocuk, anne ve babasının müşterek bir eseri olduğuna göre bakımı ve eğitimiyle ilgili görev ve sorumluluklar da daha doğduğu günden başlayarak anne ve baba tarafından eşit olarak paylaşılmalıdır.
